صداقت و دروغ‌گويي

در وبلاگ خليلي درباره‌ي فن دروغ‌گويي ايرانيان مطلب جالبي خواندم. از آن جا كه ما ايرانيان به حاشيه نويسي هم علاقه‌منديم، در حاشيه‌اش مي‌نويسم: مردم ما نيز خود به اين موضوع كاملا واقف هستند؛ چرا كه وقتي از آن‌ها بپرسيم مهم‌ترين صفت يك آدم خوب چيست،‌ آن‌ها روي همين موضوع انگشت مي‌گذارند و صفتي را بيان مي‌كنند كه نقطه‌ي مقابل دروغگويي است. در پيمايش ملي ارزش‌ها و نگرش‌هاي ايرانيان اين پرسش شد و 6/46 درصد به طور مشخص از صداقت به عنوان مهم‌ترين صفت ياد كرده‌اند. حالا اگر ايمان و درستكاري را ـ كه پس از صداقت رتبه‌هاي دوم و سوم را به خود اختصاص داده‌اندـ نيز از اين جنس بدانيم، چون برآنيم كه فرد با ايمان و درستكار، داراي صداقت است، آن‌ گاه كساني كه مهم‌ترين صفت را براي يك آدم خوب صداقت دانسته‌اند به 6/66 درصد مي‌رسد. يعني حدود دو سوم مردم از چيزي كه در ميانشان نيست نام برده‌اند. اين خود نشان‌دهنده‌ي جايگاه دروغ در زندگي روزمره‌ي ماست. جالب آن كه در پرسشي ديگر حدود 59 درصد از پاسخگويان گفته‌اند صداقت و راستگويي در بين مردم به ميزان كم و خيلي كم رواج دارد. 6/32 درصد نيز گفته‌اند صداقت و راستگويي به ميزان متوسطي بين مردم رواج دارد و فقط حدود 9 درصد بر آن بوده‌اند كه اين صفت به ميزان زياد و خيلي زياد در بين مردم قابل مشاهده است. يعني از هر 13 نفر، 1 نفر گفته صداقت و راستگويي در بين مردم زياد است و 12 نفر گفته اين صفت در بين مردم كم است. حالا خودتان قضاوت كنيد