معناي تنهايي علي

شنبه 10 بهمن 1383

علي در طول تاريخ تنها انساني است كه در ابعاد مختلف و حتا متناقضي كه در يك انسان جمع نمي‌شود قهرمان است: هم مثل يك كارگر ساده كه با دستش، پنجه‌اش و بازويش خاك را مي‌كند و در آن سرزمين سوزان بدون ابزار قنات مي‌كند و هم مانند يك حكيم مي‌انديشد و هم مانند يك عاشق بزرگ و يك عارف بزرگ عشق مي‌ورزد. هم مانند يك قهرمان شمشير مي‌زند و هم مانند يك سياستمدار رهبري مي‌كند و هم مانند يك معلم اخلاق،‌ مظهر و سرمشق فضائل انساني براي يك جامعه است. هم يك پدر است و هم يك دوست بسيار وفادار و هم يك همسر نمونه. چنين انساني و در چنين سطحي معلوم است كه در دنيا تنها است
چه كسي تنها نيست؟ كسي كه با همه، يعني در سطح همه است، ‌كسي كه رنگ زمان به خود مي‌گيرد،‌رنگ همه را به خود مي‌گيرد و با همگان تفاهم دارد و در سطح موجودات و با وضع موجود،‌ به هر شكلش و هر بعدش،‌ منطبق است. اين آدم، ‌احساس تنهايي و احساس تك بودن و مجهول بودن نمي‌كند،‌ چرا كه از جنس همگان استاو در جمع است،‌ با جمع مي‌خورد و مي‌پوشد و مي‌سازد و لذت مي‌برد. احساس خلاء مربوط به روحي است كه آن چه در اين جامعه و زمان و در اين ابتذال روزمرگي وجود دارد نمي‌تواند سيرش كند. احساس گريز، احساس تنهايي در جامعه و در روي زمين و احساس عشق كه عكس‌العمل اين گريز است، ‌او را به طرف آن كسي كه مي‌پرستدش و با او تفاهم دارد مي‌كشاند، به آن جايي كه جاي شايسته‌ي اوست و متناسب با شخصيت او. درد انسان، ‌درد انسان متعالي، تنهايي و عشق است. و علي چنين شخصيتي است./ از علي شريعتي در علي تنهاست0