هنوز قانع‌ نشده‌ام

جمعه 7 اسفند 1383

هنوز هيچ دليل قانع كننده‌اي نيافته‌ام كه بايد به معين رأي داد. همه‌ي دلايل را كم و بيش خوانده‌ام ولي همه‌ي آن‌ها كم و بيش تكرار گذشته‌اند. يعني با خود گذشته را تكرار مي‌كنند و هيچ چشم‌اندازي براي آينده و فردايمان ندارند. اين كه بايد رأي داد و هيچ بديل ديگري براي حفظ جمهوريت نداريم، اين كه رأي دادن تنها استراتژي كلان اصلاح‌طلبي است، و اين كه اگر رأي ندهيم باز كرسي‌ها و موقعيت‌هاي ديگر را از دست مي‌دهيم، نمي‌توانند دلايل قانع‌كننده‌اي باشد. دموكراسي نه در فضاي بسته و ناعادلانه‌ي رأي دادن كه همه‌ي انتخاب‌ها محدود به رأي و نظر نظام سياسي مي‌شود، بلكه به فضاي باز و امكان رقابت سالم بازي‌گران عرصه‌ي سياسي و مشاركت آزاد مردم بستگي دارد. اگر هم نشد مگر دموكراسي فقط وجه ايجابي دارد كه بايد در هر انتخاباتي شركت كرد؟ دموكراسي وجه سلبي هم دارد و پاي‌فشاري جدي بر آن گاه نشانه‌ي دموكرات بودن است. چه كسي گفته است دموكرات كسي است كه حتما بايد در انتخابات شركت كند؟ مهم اين است كه انتخابات با چه شرايطي و در چه شرايطي برگزار مي‌شود. چرا بايد در انتخاباتي كه يك آزادي نيم‌بند در آن جاري است شركت كرد و آن را تثبيت و تقويت كرد؟ من در اين عرصه سخنان عاميانه را كه برآمده از عقل جمعي است، رواتر از سخنان سياستمداران اصلاح‌طلب حكومتي مي‌دانم كه كمتر بر مبناي منافع ملي عمل كرده‌اند. آن‌هايي كه خود را مركز همه‌ي امور مي‌دانند. مگر تاج‌زاده خود و اعوان و انصارش را دموكرات‌ترين نيروي داخلي ايران معرفي نكرد؟ مگر نبوي نگفت كه اين ما هستيم كه تشخيص دهيم كي بايد استعفا دهيم(يعني به شما و مردم ربطي ندارد)؟ مگر آرمين تا لحظه‌ي آخر بر ماجراي خودي و غيرخودي‌اش پاي نمي‌فشرد؟ مگر در بزنگاه‌هايي كه منافع مردم و ملي اهميت داشت سكوت نكردند تا بتوانند منافع فردي و گروهي را حفظ كنند؟ مگر همين الان شكوري‌راد دروغ نمي‌گويد كه ما در هشت سال گذشته فرهنگ‌سازي كرديم و حالا با اقتدار عمل مي‌كنيم؟ كدام فرهنگ سازي؟ اين كه مظفرِ آبادگران را وزير آموزش و پرورش مي‌كنند؟ يعني يكي از استراتژيك‌ترين وزارت‌خانه‌ها در دست سنتي‌ترين فرد روزگار بود. آقايان هنوز به اشتباه‌هاي خود اعتراف و عذرخواهي نمي‌كنند. بلكه ادعا هم دارند كه چرا مردم ديوار گوشتي دور مجلس درست نكردند. واي از اين همه انتظار