دردي كهنه و ماندگار
شنبه 19 آذر 1384
پيكر كشته‌شدگان سقوط هواپيما تشيع شد. خانواده‌ها داغي فراموش‌نشدني بر دل نشاندند. مردم گريستند. خبرنگاران، دوستان و ياران خود را از دست دادند و همه به آينده‌ي مبهم خود نگريستند. هيچ‌كسي اطمينان ندارند كه سفرش آخرين سفر است يا خير. هواپيما كه برمي‌خيزد تا بنشيند دلهره امان همه را بريده است. در جاده‌هاي بين شهري كه هستي تا به مقصد نرسي هر آن انتظار داري از جاده منحرف شوي و يا از روبرو اتوبوسي، كاميوني و ... به زندگي‌ات پايان دهد. اتفاقي كه هر روز در اين خراب‌آباد مي‌افتد و ما نظاره‌گر مرگ تدريجي خود هستيم. همه به دنبال مقصرند. يكي هم در اين ميان طعنه به دولت قبلي مي‌زند كه به جاي خريد هواپيماي تشريفاتي ناوگان هوايي را تجهيز مي‌كرد. ولي نمي‌گويد كه نيروي هوايي ارتش زير نظر ولي‌فقيه است و نمي‌گويد كه دود دشمن‌تراشي‌هاي شعاري ما به چشم مردم مي‌رود و سودش را همان دشمنان تراشيده شده و حاكمان مي‌بلعند. نمي‌گويد كه مي‌توانستيم روابط معقولي را در سطح جهاني داشته باشيم تا ناتوان از تجهيز ناوگان هواييمايي‌مان نشويم. مي‌توانستيم سياست گرگ در پيش نگيريم و به قول مدرس سياست بز كوهي در پيش گيريم. طوري كه صياد او را نبيند و او بتواند علفي ببيند. نمي‌گويد در اين بيست و پنج سال بيش از هفتصد ميليارد دلار فروش نفت داشته‌ايم و حساب دقيقي از آن نداريم. نمي‌گويد براي شهداي صدر اسلام در سوريه مقبره‌هاي چند ميليون دلاري مي‌سازيم و به تجهيز خود نمي‌انديشيم. نمي‌گويد چرا از سوي شركت‌هاي معتبر همچنان تحريم هستيم و نمي‌توانيم تجهيز شويم. نمي‌گويد با شهيدپروري ارزش جان آدمي را فراموش كرده‌ايم و تلاش مي‌كينم پس از اهمال‌كاري‌مان و كشته‌شدن عزيزاني، پشت جنازه‌شان راه بيافتيم و براي خود مشروعيت بسازيم. نمي‌گويد آن‌ها نبايد كشته مي‌شدند، نه اين كه آنان شهيدان راه وطن هستند و جايشان نزد خدا و لايق كشته‌شدن و ايكاش ما در هواپيما بوديم. ما لياقت نداشتيم!!! نمي‌گويد جان آدمي بي‌ارزش شده است همان‌گونه كه هويت اين ملت و ميراث عظيمش بي‌ارزش شده است؛ مگر مافياي شكر و چاي و روغن و عتيقه‌جات و ... چه كساني هستند؟ قطعا من و توي يك لاقبا نيستيم
1 Comments:
جانا سخن از زبان ما مي گويي
Post a Comment
<< Home