زنان در ورزشگاه، کندن یک مو از خرس

یکشنبه 10 اردی بهشت 1384

در مورد دستورآقای احمدی نژاد برای حضور زنان در ورزشگاهها به نظرم این خواست قلبی او نیست و اصلا هم به نظرم نمی آید که او با خواست نیروهای مدرن همراه شده باشد. اگر هم اکنون دولتی اصلاح طلب چنین دستوری را صادر می کرد احتمالا هم ایشان در هیأت رزمندگان اسلام حضور می یافت و خطابه ای در از بین رفتن ارزشهای اسلامی سر می داد. موضوع این است که چاره ای غیر از این وجود ندارد. قطعا او می دانست که علما موافق این رأی و نظر نیستند، چون از دستگاه فقهی آنان جز این انتظار نمی رود. اما چرا خلاف نظر آنان دستور داد؟ به نظرم از یک سو به این باز می گردد که چندان نمی توان جلوی خواسته های اجتماعی مقاومت کرد. دیر یا زود باید گام های دیگری از سوی حاکمان برداشته شود. اما در این مورد خاص ما با شکاف دینداری سنتی با حکومت داری مواجه هستیم. مطمئنا بخش عمده ای از بدنه ای که از احمدی نژاد حمایت می کند نه زنش را به ورزشگاه می فرستد و نه به دخترش چنین اجازه ای می دهد. بلکه از این دستور نیز چندان دل خوشی نخواهد داشت. موضوع این است که نمی توان در این دوران حکومت ورزی کرد و فضای اجتماعی سکولار را به توجیه دین تفسیر کرد. فقط با زور و فشار می توان بر این فضاها با نگاهی ایدئولوزیک نگریست، که تاکنون بوده است. علاوه بر این که از درون حکومت فی نفس حکومت ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه ها بیرون نمی آید. اما از دل فقه بیرون می آید. خب حالا که این ممنوعیت ارتباطی به حکومت ندارد چرا توپ در زمین فقیهان نباشد. چرا سیاست باید پاسخگوی آن باشد. سیاست حکم خودش را که حکمی سکولار و بی ارتباط با حوزه دین است می دهد و دین نیز حکم خود را می دهد. در این میان فشار اجتماعی و سیاسی هر کدام بیشتر بود برنده است. و در هر دو حالت احمدی نژاد. چرا که اگر بتوان علما را راضی کرد نظر موافق بخشی از زنان جلب شده است و اگر نتوان آنها را راضی کرد، تقصیر به گردن فقیهان خواهد افتاد

با این حال برای جنبش زنان نیز یک گام به جلو است. تسخیر عرصه ای دیگر از سوی زنان علاوه بر این که آنان را به یکی از خواسته هاشان رسانده است، فضاهای سکولار را گسترش می دهد که خود کندن یک مو از خرس است