عذرخواهي به‌هنگام، عذرخواهي دير‌هنگام

چهارشنبه 10 خرداد 1385

هنوز هم معتقدم اگر همان ابتدا به طور رسمي و مشخص از كشيدن و چاپ كاريكاتور عذرخواهي مي‌شد و اين عذرخواهي از كاريكاتوريست شروع و به مدير روزنامه و وزير كشور مي‌رسيد و از رسانه‌هاي عمومي نيز پخش مي‌شد، ماجرا دامن نمي‌گرفت. و نمايندگان مجلس به جاي تحريص و نمك پاشيدن بر زخم، به مجموعه‌ي عذرخواهان و پيگيران قانوني ماجرا مي‌پيوستند، بلوايي شكل نمي‌گرفت و بي‌گناهاني كشته و زخمي نمي‌شدند. و پان ترك‌ها و و دشمنان ايران يكپارچه از آن چنين سود نمي‌برند. البته عذرخواهي دير هنگام،‌ نشان استيصال است و عذرخواهي به‌هنگام،‌ نشان كرامت و احترام و مردم فرق اين دو را خوب مي‌دانند. براي همين است كه عذرخواهي ديگر اثري نداشت. برخي مي‌گويند خواسته‌هاي ترك‌ها چنان بود كه اگر عذرخواهي هم مي‌شد مردم اعتراض خود را مي‌كردند. اين سخن،‌ را نمي‌پذيرم و آن را ايده‌‌اي پان‌تركي مي‌دانم

ما اصولا فرهنگ عذرخواهي نداريم. حتي در رفتارهاي روزمره‌مان نيز بلد نيستيم از يكديگر عذرخواهي كنيم. وقتي در پياده‌رو دو نفر از سر بي‌توجهي به يكديگر تنه مي‌زنند، به جاي عذرخواهي از يكديگر، به هم به اخم مي‌نگرند و زير لب يا به صداي بلند توهين هم مي‌كنند. به ندرت مي‌توان ديد،‌ ماجرا به عذرخواهي برسد. وقتي در سطح اجتماعي چنين هستيم، مشخص است كه حكومت اقتدارگرايي كه به غير از صداي خودش هيچ صدايي را نمي‌شنود،‌ توان عذرخواهي داشته باشد. عذرخواهي‌اش از سر استيصال است. مگر در ماجراي خوزستان نبود كه پس از بر پا شدن اولين بلوا استاندار خوزستان نامه‌ي ابطحي را تكذيب كرد. در صورتي كه ده روز قبل از آن خيرخواهان به او گفته بودند كه عذرخواهي كن و او به اين خيال بود كه اتفاقي نخواهد افتاد

ماجراي آذربايجان از چيزي شروع شد كه به راحتي مي‌توانستيم آن را مديريت كنيم، ولي اكنون به جايي رسيده است كه آينده‌اي مبهم‌تر را براي ما به تصوير مي‌كشد. مديريت امنيتي و نظامي ناتوان از فهم امور اجتماعي و برخورد درست با آن است و در نهايت كشور را به باد خواهد داد. اكنون كار بسيار دشوار شده است. هر چند راه باريكي مانده است