روحانیت و آگاهی عمومی

سه شنبه 7 مهر مخالفت شدید حکومت ما که وجه مشخصه ی آن سرآمد بودن روحانیت است، در رونق روزنامه های مستقل و نیز دسترسی آسان به اینترنت امر نوینی نیست. در مجموع روحانیت همیشه، بالاخص در این دویست سیصد سال اخیر با آگاه شدن مردم مخالف بوده است و هر جا ندایی و صدایی برای آگاهی مردم، خارج از چارچوبه ی شناخت آنان وجود داشته خیلی سریع برای سرکوب آن اقدام کرده اند. برای نمونه از کتاب مشروطه ی ایرانی نوشته آجودانی مثال می آورم. می دانید که رشدیه مؤسس مدارس نوین در ایران است. بزرگترین مخالفان وی در تأسیس این مدارس روحانیون بودند. بخش هایی از کتاب را با هم بخوانیم پیشنماز به اعتراض برخاست که کلمه قانون چه بوی بدی می دهد. گفت اکثر مردم شهرها مثل کناس ها به بوی حب قانون مأنوس شده اند. نزدیک است که ایران گنداب قانون شده، یک وجب جا برای تنفس پیدا نشود... پیشنماز بر زبان ها انداخت که حمایت از مدرسه ی رشدیه ترویج فحشاء است... یکی از آقایان که مقامش عالی تر از لیاقتش است، خودداری نتوانست. گفت اگر این مدارس تعمیم یابد، یعنی همه مدارس مثل این مدرسه باشد، بعد از ده سال یک نفر بی سواد پیدا نمی شود، آن وقت رونق بازار علما به چه اندازه خواهد شد؟... حسب الامر حجج اسلام بر روی قفل مدرسه ی رشدیه قفل دیگری می زنند، یعنی که مدرسه باید تعطیل شود... طلاب و مکتب دارها و اراذل و اوباش به این بهانه که این رسم تعلیم جدید، طرز تعلیم ... آمریکائیانست و رشدیه مأمور آنهاست، با چوب و چماق به مدرسه حمله می کنند. اسباب و اثاثه و کتابخانه اش را به غارت می برند. رشدیه هم فراری می شود و به مشهد پناه می برد... در مشهد سال به پایان نرسیده بود که تکفیرش کردند. صفحه های 266 و 267 این قصه برای رشدیه، قصه ای همیشگی بود. اما هیچگاه خسته نشد و کنار نکشید و تلاش کرد و امروز ما وام دار تلاش او هستیم. خستگی ناپذیری را از او و امثال او بیاموزیم